خـــــدا جـــــنون عشـــــق را نهـــاد در نهـادها

برد بـــــشر از این جنون چه توشه ها و زادها

چه غصّـــه ها زعشق شد نصیب جان عاشقان

چه قصـــــه ها کــــه زاید از مرید ها ، مرادها

حکایـــــت دل مـــن و شکنج زلف توست چون

حکایتـــــی کـــــه هســـــت بیــن بیـدها و بادها

به التـــــیام زخـــــم دل نداشـــــت مرهـــم آبرو

به زخم کهنـــــه می کنـــــد مگر اثر ضمـادها ؟

سپـــــاس گـــــو خـدای را دلا چــرا که هیچگاه

بـــــه گنـــــج مـــــاتم تـــــو بـو نبرده اند شادها

چه لطمـــــه می زنـد به دل جدال عقل خیره سر

چه بهــــره می رسد به عقل از این همه عنادها

به داغ لالـــــه هــا کــه در کویر می کشند عطش

قســـــم کـــــه عشـــــق نیســت از تبار اعتیادها

به عین وشین وقــــاف هم قسم که جان نمی رسد

به قـــــاف وصــــل دوست جز به طــوق انقیادها